فرآیند شهرنشینی جزء اساسی از پویایی جوامع انسانی است. شهرها به واسطه تغییرات در توزیع فضایی جمعیت و منابع، منعکس کننده ارتباط متقابل نواحی شهری و روستایی، بخش های اقتصادی، طبقات و گروه های اجتماعی هستند. این فرآیند اثار و تبعات گوناگون مثبت و منفی را به همراه داشته است. از مهمترین این آثار منفی شهرنشینی به خظر انداختن محیط زیست، استفاده بی رویه از منابع و تهدید حیات بشر در آینده و پیامدهای منفی اجتماعی اقتصادی است. در راستای حل این معضلات مطالعات متعددی صورت گرفته و فرآیند شهرنشینی در مناطق مختلف جهان از ابعاد و زوایای گوناگون مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. یکی از این ابعاد مبحث توسعه است که نظر و توجه بسیاری از محققان عرصه شهر را به خود جلب کرده است. بطور کلی میتوان مشخصات کلیدی پایداری شهری که غالبا در ادبیات موضوع و اسناد بیان می شوند عبارت از برابری درون نسل ها، برابری بین نسل ها، حفاظت از محیط طبیعی، استفاده حداقل از منابع تجدید نشدنی، بقای اقتصادی و تنوع، جامعه خود اتکا، رفاه فردی و رفع نیازهای اساسی افراد جامعه می باشد.
سعی برای انعکاس اصول پایداری در فرآیند شهری شدن و شهر نشینی از مهمترین دغدغه های صاحب نظران بوده است. در این راستا مقالات گوناگونی نگاشته شده است. از مهمترین موضوعات برای حصول شهرنشینی پایدار داشتن دید شفاف نسبت به این مفهوم است. این سایتیشن به بررسی مفهومی موضوع پایداری شهرنشینی پرداخته و تعریف جامعی را این موضوع ارائه میدهد.
Urbanization is defined as the physical growth of urban areas due to the concentration of people and economic activity. It represents the most important social transformation in the history of civilization (UNHabitat, 2004b). Urbanization has proven to be pivotal for economic growth and the wealth of nations. Bringing with it enormous benefits such as employment, education, innovation, welfare, social structures, and institutions. Today more than half the world's population lives in urban areas. It has been projected that by 2050 this figure will reach to 70% at which point 6.3 billion people will be living in cities (UNDESA, 2015). Yet rapid urbanization growth is coming at a price: environmental degradation, climate change, poverty and inequity among others. These appear to be common problems across the world due to the poor quality of urban development. It is considered that unless sustainable development principles are adopted in urbanization practices the projected urbanization growth will further compromise the sustainability of cities.Consequently sustainable urbanization has emerged as a dynamic process that considers the various environmental, social, economic and governance factors ( Mori & Yamashita , 2015 ; Shen , Ochoa , Shah , & Zhang , 2011 ; Yigitcanlar , Dur , & Dizdaroglu , 2015 ) . According to the European Commission ( 2006 ) , sustainable urbanization is defined as the challenge to solve both the problems experienced within cities and the problems caused by cities , recognizing that cities themselves may provide many potential solutions.The concept is often characterized by issues such as the proper use of resources to guarantee generational equity , protection of the natural environment , minimal use of non - renewable resources , economic vitality and diversity , community selfreliance , individual well - being , and satisfaction of basic human needs ( Choguill , 1996 : ; Hardoy , Miltin , & Satterhwaite , 1992 ). Therefore sustainable urbanization is not a simple process. It requires the consideration of all aspects of sustainability within the context of the opportunities and challenges posed by the massive scale of global urbanization. Socio - cultural factors are particularly important in defining the context that shapes the sustainable urbanization agenda of cities (Dempsey , Bramley , Sinead , & Brown , 2011 ) .Sustainable urbanization is well established as a multi - dimensional process which covers environmental, economic, and social dimensions. More recent studies argue that a sustainable urbanization process should also consider the governance, physical and technological dimensions.
شهرنشینی به عنوان رشد فیزیکی شهری به دلیل تمرکز مردم و فعالیتهای اقتصادی تعریف می شود. این تعریف نشان دهنده مهمترین تحول اجتماعی در تاریخ تمدن است. ثابت شده است شهرنشینی برای رشد اقتصادی و ثروت ملت ها اساسی و محوری است. شهرنشینی مزایای زیادی از قبیل اشتغال، آموزش، نوآوری، رفاه، ساختارهای اجتماعی و موسسات را به همراه دارد. پیش بینی شده است که تا سال 2050 تعداد ساکنین شهرها 70 % جمعیت جهان یعنی 6.3 را تشکیل می دهند. در حقیقت رشد سریع شهرنشینی با قیمت تخریب محیط زیست، تغییر آب و هوا، فقر و نابرابری و تبعیض در حال وقوع است. به نظر می رسد که این مشکلات در سراسر جهان به دلیل کیفیت پایین توسعه شهری ایجاد شده است. به نظر میرسد که اگر اصول توسعه پایدار با رشد شهرنشینی همگام نشود، رشد شهرنشینی پیش بینی شده پایداری شهرها را به خطر خواهد انداخت. بنابراین شهرنشینی پایدار به عنوان یک فرآیند پویا که عوامل گوناگون محیطی، اجتماعی، اقتصادی و حکومتی را در شهرنشینی لحاظ میکند ظهور کرده است. با توجه به تعریف کمیسیون اروپا (در سال 2006) شهرنشینی پایدار به عنوان چالشی برای حل دو موضوع مشکلات موجود در شهرها و مشکلات ناشی از شهرها (با در نظرگیری اینکه برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.برای نمایش متن کامل نیاز به خرید این سایتیشن می باشد.
